KARANLIKTA HER MEVSİM

Yalnız bir güvercin akşamüzeri, saatim yoktu kolumda

Penceremden içeri, senin beni süzdüğün gibi

Gizli bir bakış bıraktı, içim ürperdi

Kalbim açıktı ve hiç fark etmesem de her şey açık saçıktı

Cümlelere rağbet kalmamış, zaman duvardaki izlere

Sığınmış, Horos’un gözü bizi birbirimize kırdırmıştı

 

Minderimden kenara kaydım, elimde yanmış ömürler

Önüme yığılıp kalanların derin yanıkları

Kayıptı her yaşımda yaşlarım

Her birinden bir ruh fısıldadı izninle

Duyar gibiydim, ürperdim cam açıktı                

Sesin odayla buluşmuş, güvercin gitmişti gecenin sesine

 

Yarasaların mı vaktidir gece karanlığı

İnsanlar gizlenir yuvalarında

İnsanlar gizlenmeli midir yuvalarında gece karanlığında

Karanlık taşınamaz halde omuzlarında

Korku, ayrılık, karanlık… Karanlık ve ayrılık

Somut bir eş anlamlılık

 

Şimdi imkânsızda olsa yüzün yüzümde

Geçmiş tüm ağırlığını gözlerimin üstüne bastırmış

Gördüğüm renkler siyahın tonları

Siyah…daha siyah…daha ayrılık

Elim cama doğru biraz daha karanlık

Biraz daha ayrılık

 

Bilmezler sadece yaşıyorum

Her adımda ömrümün saçıldığını bile bile

İncilerim döküldüler, eğilip almadım hiçbirini

Değeri tartışılır, zaman şaibeli

Dışarıda yapraklar serpilmiş, üşümek

Tiz bir gıcırtı sen gibi, içime işleyen

Ve çiçeklerle gelen karanlığa

 

Çiçekler hem biraz sevmek hem ayrılıkmış

Kalbimden ellerime kadar sıyrıldı beyazları

Karanlıktan içeri cam açıktı

Çiçekler ömrüme yayıldı

Ömrüm çevresinde başka tükenmiş ömürlerle

Şimdi biraz daha yeşil

 

Seni gördüğüm bu yerde

Meğer karanlıkta her mevsim

Bahar-mış

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

BİZİM ULAŞMAYANIMIZ MAKBUL

UMUDUN GÖLGESİ

İKİ LEM'