AY

Ay, gökyüzünün ölümlülere bakan yüzü

Işığından sonsuzluk bekleyen, bir de öte dünyaya

Kafa tutmaya çalışan, geleceğe umutla bağlı ve

Bağlı olmasına bağlı ama varlığının tek anlamı

Yok etmek olan ilkel bir zaman kabilesi

İnsan

Var olmakla başlayan hikayesinin sonunu

Nasıl oluyor da hep yok etmekle bitiriyor

 

Var etmeyi maketten bir uçak sansa, maketten bir gemi

Maketten olduğu için sorun olmasa gerek olurdu      

Var etmek bozulup tekrar ve tekrar ve tekrar

Yapılan lego parçalarından ibaret olsa

Ben lego parçalarının çoğunu kaybederdim, ne şans

Parçaları tamlayamadığımdan var etmek

Üstüme vazife kalmamış olurdu ve büyük ihtimal

Zaten üstüme vazifeleri sıralayan

Başka oyunlar bulunurdu

 

Bu oyunların bir bedeni olmazdı ama

Nasıl olurdu bilmem, üstüme tam otururdu

Ve hep bir bedeli olurdu

Ay, yeryüzünün zulüm görmüşlerine bakan yüzü

Herkese düşen çaputlarınla, sende yalnız bırakır mıydın

Tek başına kapanıp kaldığı karanlığa

Aydınlık ismini veren zaman kabilesini

Bırakırdın, sende bırakırdın tüm çıldırmışlığımızla

Kimsesiz kalırdık, ıslanmaktan bile aciz

 

Ve oyunlar öyle çoğalır, öylesine dönerdik ki

Kendi etrafımızda

Yalnız benim değil

Benimle birlikte tüm ben gibilerin

Burnundan hayat akardı.

 

 

İmza

Mendil getir.