KOMUTANIM

Aklım çıkıyor komutanım, aklım çıkıyor

Şiirler yazıyorum aklımı korumak için

Aptalca insan dilleri öğreniyorum

Aptalca yollar öğreniyorum yordamsız

Hayatta kalmak için yapılan her şeye şaşardık  

Ben şaşmaya kaldığımız yerden

Bizim adımıza devam ediyorum komutanım

 

Zaten klişe sorunlar çıkarmaya başladım

Neyi neye katarsam elimde kalmaz

Kimi kime katarsam parçalanmaz

Kendime sorun olmaya başladım

Kendime soru sormaya başladım komutanım

Aklını başına al! der gibisiniz ama aklım size

Koca harflerle savunmasını hazırlamıştır bile

 

Savunması bildiğiniz savunmalardan değil

Hayatta görebileceğiniz en temiz savunmadır

Bir aklın, çıkış anından bir önceki ruh halinin

Kaleme aldığı son derece ruhani bir savunmadır

Aklımın kalemi bu savunmayı yazarken çok acıdı

Sızısı hala devam ediyor komutanım

Sızı noktasından akan mürekkep için hapis

Yer miyim sizce

 

Cevabı belli olan bir soru sordum

Hoşgörün, başkası görmez ama siz görün

Zaten birileri hep birilerini çok sever, hoş görür

Ama birileri hep birileri için çok yabancıdır

Herkes hep başkasının evladıdır!

Ve başkasının evladı olmak

Bu yerkürede koca bir suçtur komutanım

Yerkürenin kafa kâğıdı olsa da

Evlat edinse bizi kendine iyi olurdu komutanım

 

Şimdi sissiz bir yolda yürüdüğüm için mi

Herkes çıldırmış olduğundan mı

Yoksa zaten deliydim ondan mı

Sizce sebebi ne komutanım

Benim gerçekten aklım çıkıyor

Savunmasını yazan bu akıl oldukça

Savunmasız bir varlık, savunmasız ve toy

Bunu da hoşgörün, hoşgörün ve

 

Bir kez dirilin, bir kez çıkın toprağınızdan

Aklıma merhamet edin, bu dünyadan

Bir mum gibi eritmeye ant içmişler hepimizi

Yokluğumuz kadar kalabalık karşımızda

Karşımızda yüzsüz bir sonsuzluk var

 

Sonsuzluk, çizmelerimden sızdı dün gece komutanım

Karanlık bir aşk şarkısının peşinden

Namussuz şekilde gülümsedi bakıp gözlerime

Ellerime soluk papatya yaprakları bıraktı

Öylece kaldım, ben hala bazı sırları sevmiyorum

 

O sırları çözene burada madalya takmıyorlar

Adamakıllı bir çelme takıyorlar, bende

Sizi artık rüyalarımda koruyorum komutanım

Sizi her öldüğünüzde diriltiyorum

Her yaralandığınızda kocaman bir sargı bezi yayıyorum

Sizi kendimden bile sakınıyorum

 

Rüzgâr tüm acılarımızı uçuruyor komutanım

Umudumun yanına, ben hala sonsuzluğu sevmiyorum

Sonsuzluk karanlığın başladığı yerde

Gözlerimizi kapattığımızda karşımızda dikiliyor

Aklım çıkıyor komutanım, aklım çıkıyor

Aklım çıkıyor

 

Ek savunma

 

Ayağım kayar ya da gözüm kalır da

Yanınıza gelirsem, bırakın

Üstünde hiçbir yemiş beslememiş bir sap gibi

Kuruyarak savrulayım,

Karıncalar taşısın naaşımı komutanım

Naaşımızı bari temiz ellere emanet edelim.

 

Aklı Çıkan Gaziantep

Eki kesin yırttınız komutanım

Eyvallah.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BİZİM ULAŞMAYANIMIZ MAKBUL

Deri değiştirsen kalbim Pul pul dökülsen Sevgim uzasa kırlara Ağaçlar, ağaçlar çıksa karşıma Kenar yollarında   Yollarda bükülse Senin gibi Bükülse, bükülse, bükülse Yumru şeklinde, asfaltlar yumru olsalar Yumru yumru asfaltlar Uzadıkça sonsuzlaşan, yordukça yoran   Dudaklarını aralasa zaman Kısalacak yollar Yumru yumru asfaltlar Yumruk olup inecek İçimde derin bir oh! Dalgası yayılacak   Ve bir bitki örtüsü serilecek Kalbime Kenar yollarından Kurtulacak ağaçlar En tepe yeşil uçları  Tepemden görünecek   Dudaklarını aralasa zaman Belki kısalacak yollara bile Gerek kalmayacak Hem iki nokta arasında Ulaşmayalım, zaten Bizim ulaşmayanımız makbul
Devamı

UMUDUN GÖLGESİ

Yaprak düştükçe canı yanan yer Yerden daha çok acıyan bir yan Yaprağını döken gülibrişim   Sen bu mavi fon altında sönersin Söndüğün günün bitimine bana Yaşamayı anlatırsın diye bekledim   Geçer dedim, bir şarkı dinledim Karanlık bir zemin üstünde yazılı Ve mikrofonsuz söylenen bir şarkı   Zamanla ve zamanla söner Söndüğü günün bitiminde biraz olsa Umut, herkesle birlikte bizimle gelir   Konar gülibrişimlerin üstüne Yaşamayı öğretir diye bekledim Karanlık bir gövdeden yığılmış   Yığılan yerinden daha çok acıyan Bir yığıntı var dediler ardından Ve şarkının bitiminde kendimle   O gün tanıştım, bir yığıntı olarak Gülibrişimlerin ardındaki yolda Karanlık bir gövdenin dibinde   Bu hikâyenin manasını bekledim Geçer dedim, çocukluk gibi Mutlu bir an gibi, mutsuzluk gibi   Geçer bu şarkıda geçer gider Bir karanfil tanesi dolanır ağızlarda Belli olan tek şey bu yolun sonunda   Göz...
Devamı

İKİ LEM'

Yanı başımda inci zincir, Tenimde açık bir ürperti Kandil sabahı, elinde mumla Kiliseyi adımlayan adam kadar Tövbekâr ve yalancı   Gece, en kibar bekçisidir Yanı başımda uyur Nefesinde şarap, dilinde eş-Şifa İkilemler dünyasında; İçimde hassas ayarlı saat, Limiti aşmış bir bellek   Yıkık dökük, kim bakarsa, Nereden bakarsa baksın Yıkık dökük. Bildikleri insanın, Yatılı hastalıkları olarak kalır Yatıya kalanlarıma sarıldım   Daimî aynılık içindeyim Ama hep değişiyorum Kim bakarsa, kendi baktığı gözlerinin renginde görüyor beni. Ben hep aynıyken, acılarının yansıması oluyorum karşımdakinin   İnci zincir değdikçe dağılıyorum Elem, keyfi bir alışkanlık Sessiz bir ıslaklık kalmış hep Dilim yerinde bir boşluk İçimde kelime orduları Ön safta atılmayı bekleyen   Bildikleri insanın.. Yorgunluk işte Yorgunluk lafı kısa kestiriyor   Serçeye dönsem, üstünden uçsam Aşiyan kucağını açsa Kim b...
Devamı