LİMAN

Yalnız liman

Manzarana dönüyorum

Yapayalnız ve tek bir geminin

Tenezzül edip yanaşmadığı

Martıların

Veyahut balıkların

Tek bir toz zerresinin dahi

 

Sözün eridiği ve kalmadığı

İnsandaki insan rolünün sarktığı

Sarkan o rolün değersizliğinin

Değersizlerce değerlendirilemediği

O son anda görülen

Çirkin ve

Elden düşme manzarana

 

Ne zaman bir

Mezarlığın önünden geçsem

Yalnızlığına ortak oluyorum

Nefretim bakire bir tanrıça

Öylece dikiliyoruz karşında

İki deniz iki yaka

Bir bedenden sarkan iki kol

 

Zamanı geri sarıp

Bakmak istiyor insan

Gel gör ki ben

Dut yemiş bülbül gibiyim

Hikayemde bir kopukluk var

Makas kesiğinin yeri belli değil

Sardıkça sarılıyorum

Sarıldıkça daha da kuşatılıyorum

Dersin düşmeyen

Tek kalesiyim imparatorluğun

 

Yorulunca ve acı çekince

Unutmak istersin

Bu yüzden mi

Hiçbir şey hatırlamıyorum

Dileğim sana bakarken

Bir balina düşse okyanusa

Okyanus suyu taşsa

Kanı alsa her yerinden yerin

Her yerin kanı birbirine karışsa

Bu liman ve diğerleri

Yalnızlığında boğulsa

 

Ölümler bitmedi

Ölüm bitti karşımızda

Karanlığı ve aydınlığı

Biz var etmişiz gibi

Utanmadan yaşıyoruz

Nasıl olduysa insan rolü

Yapışıp kalmış yakamıza

Yalnız bir karakter işte

En az senin kadar yalnız

Bir limanı eksik

Bir de manzarası

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

BİZİM ULAŞMAYANIMIZ MAKBUL

Deri değiştirsen kalbim Pul pul dökülsen Sevgim uzasa kırlara Ağaçlar, ağaçlar çıksa karşıma Kenar yollarında   Yollarda bükülse Senin gibi Bükülse, bükülse, bükülse Yumru şeklinde, asfaltlar yumru olsalar Yumru yumru asfaltlar Uzadıkça sonsuzlaşan, yordukça yoran   Dudaklarını aralasa zaman Kısalacak yollar Yumru yumru asfaltlar Yumruk olup inecek İçimde derin bir oh! Dalgası yayılacak   Ve bir bitki örtüsü serilecek Kalbime Kenar yollarından Kurtulacak ağaçlar En tepe yeşil uçları  Tepemden görünecek   Dudaklarını aralasa zaman Belki kısalacak yollara bile Gerek kalmayacak Hem iki nokta arasında Ulaşmayalım, zaten Bizim ulaşmayanımız makbul
Devamı

UMUDUN GÖLGESİ

Yaprak düştükçe canı yanan yer Yerden daha çok acıyan bir yan Yaprağını döken gülibrişim   Sen bu mavi fon altında sönersin Söndüğün günün bitimine bana Yaşamayı anlatırsın diye bekledim   Geçer dedim, bir şarkı dinledim Karanlık bir zemin üstünde yazılı Ve mikrofonsuz söylenen bir şarkı   Zamanla ve zamanla söner Söndüğü günün bitiminde biraz olsa Umut, herkesle birlikte bizimle gelir   Konar gülibrişimlerin üstüne Yaşamayı öğretir diye bekledim Karanlık bir gövdeden yığılmış   Yığılan yerinden daha çok acıyan Bir yığıntı var dediler ardından Ve şarkının bitiminde kendimle   O gün tanıştım, bir yığıntı olarak Gülibrişimlerin ardındaki yolda Karanlık bir gövdenin dibinde   Bu hikâyenin manasını bekledim Geçer dedim, çocukluk gibi Mutlu bir an gibi, mutsuzluk gibi   Geçer bu şarkıda geçer gider Bir karanfil tanesi dolanır ağızlarda Belli olan tek şey bu yolun sonunda   Göz...
Devamı

İKİ LEM'

Yanı başımda inci zincir, Tenimde açık bir ürperti Kandil sabahı, elinde mumla Kiliseyi adımlayan adam kadar Tövbekâr ve yalancı   Gece, en kibar bekçisidir Yanı başımda uyur Nefesinde şarap, dilinde eş-Şifa İkilemler dünyasında; İçimde hassas ayarlı saat, Limiti aşmış bir bellek   Yıkık dökük, kim bakarsa, Nereden bakarsa baksın Yıkık dökük. Bildikleri insanın, Yatılı hastalıkları olarak kalır Yatıya kalanlarıma sarıldım   Daimî aynılık içindeyim Ama hep değişiyorum Kim bakarsa, kendi baktığı gözlerinin renginde görüyor beni. Ben hep aynıyken, acılarının yansıması oluyorum karşımdakinin   İnci zincir değdikçe dağılıyorum Elem, keyfi bir alışkanlık Sessiz bir ıslaklık kalmış hep Dilim yerinde bir boşluk İçimde kelime orduları Ön safta atılmayı bekleyen   Bildikleri insanın.. Yorgunluk işte Yorgunluk lafı kısa kestiriyor   Serçeye dönsem, üstünden uçsam Aşiyan kucağını açsa Kim b...
Devamı